CZYM JEST PRACOHOLIZM
PRACOHOLIZM TO UZALEŻNIENIE BEHAWIORALNE.
Pracoholizm (uzależnienie od pracy; ang. workaholism) – rodzaj uzależnienia psychicznego, objawiającego się obsesyjną i wewnętrzną potrzebą ciągłego wykonywania pracy kosztem innych czynności, również rodziny, snu i odpoczynku. Tego typu zachowania są traktowane jako zachowania nałogowe, nad którymi człowiek nie jest w stanie zapanować. Ich celem jest nie tyle osiągnięcie przyjemności, co zredukowanie złego samopoczucia i wewnętrznego napięcia. O patologii świadczy przejawianie dużego zapotrzebowania na wykonywanie czynności związanych z pracą, ich częstotliwość i intensywność. Pomimo, że zachowania wynikające z pracoholizmu mają charakter autodestrukcyjny, to są one w odróżnieniu od innych nałogów akceptowane społecznie.
Wypalenie zawodowe nie musi być wynikiem pracoholizmu. Natomiast pracoholizm często powoduje wypalenie.
CZY JESTEŚ PRACOHOLIKIEM?
Według informacji zaczerpniętych ze światowej strony Anonimowych Pracoholików (www.workaholics-anonymous.org), pracoholizm objawia się poprzez 12 następujących symptomów (The Signposts of Workaholism):
- Kochanie samego siebie i akceptacja siebie są dla nas trudne. Praca jest dla nas środkiem uzyskiwania aprobaty, odnajdywania naszej tożsamości oraz uzasadniania naszego bycia w świecie.
- Używamy pracy, aby uciec od naszych uczuć. W ten sposób sami ograniczamy swoją wiedzę na temat tego, czego naprawdę chcemy i potrzebujemy.
- Poprzez przepracowywanie się zaniedbujemy nasze zdrowie, związki z innymi ludźmi, odpoczynek i duchowość. Nawet jeśli nie pracujemy, to myślimy o kolejnych zadaniach. Większość naszych aktywności dotyczy pracy. Odmawiamy sobie przyjemności wynikającej ze zrównoważonego i zróżnicowanego stylu życia.
- Używamy pracy jako sposobu radzenia sobie z niepewnością w życiu. Nie możemy zasnąć, nadmiernie planujemy i nadmiernie organizujemy. Przez to, że niechętnie porzucamy kontrolę, tracimy naszą spontaniczność, kreatywność i elastyczność.
- Wielu z nas dorastało w domach, gdzie panował chaos. Stres i napięcie są dla nas normalne, dlatego poszukujemy takich warunków w pracy. Tworzymy kryzysy i przepracowujemy się, aby je rozwiązać, uzyskując wysoki poziom adrenaliny. Następnie doświadczamy wycofania, lęku i stajemy się depresyjni. Takie huśtawki nastrojów w destrukcyjny sposób działają na nasz spokój umysłu.
- Praca stała się uzależnieniem. Oszukujemy samych siebie i innych o ilości pracy, którą wykonujemy. Ciężko pracujemy, aby móc być ciągle zajętym i nigdy znudzonym. Boimy się wolnego czasu i wakacji, a myśli o nich są dla nas raczej bolesne, niż odprężające.
- Nasz dom, zamiast być oazą spokoju i miejscem relaksu, jest przedłużeniem naszego miejsca pracy. Nasza rodzina i znajomi często organizują wspólne spotkania blisko naszej pracy z płonną nadzieją, że skończymy ją i wtedy będziemy mogli być razem z nimi.
- Stawiamy sobie zbyt wysokie wymagania. Nie jesteśmy świadomi, jaka jest różnica między presją wynikającą z pracy a presją, której sami się poddajemy. Przez nadmierne planowanie naszego życia jesteśmy nieustannie pchani do przodu, ścigamy się z czasem pełni obaw, że zostaniemy z tyłu i przepracowujemy się, aby zdążyć. Nasza uwaga jest podzielona na różne rzeczy, które próbujemy wykonać w tym samym czasie. Nasza niezdolność do zwolnienia tempa prowadzi do załamania i wypalenia. Okradamy samych siebie z przyjemności płynącej z ukończenia czegoś i odpoczynku.
- Próbujemy być idealni. Nie akceptujemy błędów, które są częścią bycia człowiekiem i trudność sprawia nam proszenie o pomoc. Mamy również kłopot z delegowaniem zadań i w związku z tym robimy więcej niż wynikałoby to z podziału pracy, ponieważ nie wierzymy, że ktokolwiek jest w stanie sprostać naszym standardom. Myślenie o nas samych jako o osobach niezastąpionych hamuje nasz rozwój. Nierealistyczne oczekiwania często pozbawiają nas radości z osiągniętych sukcesów.
- Jesteśmy nadmiernie poważni i odpowiedzialni. Wszystkie aktywności muszą mieć cel. Trudnością jest dla nas relaksowanie się i po prostu bycie, mamy poczucie winy i jesteśmy niespokojni, kiedy nie pracujemy. Ponieważ często pracujemy, gdy moglibyśmy się bawić, rzadko odpoczywamy i regenerujemy się. Odrzucamy swoje poczucie humoru i rzadko cieszymy się uzdrawiającą siłą śmiechu.
- Czekanie jest dla nas trudne. Jesteśmy bardziej zainteresowani rezultatami niż procesem, ilością, a nie jakością. Nasza niecierpliwość często przeszkadza w naszej pracy, uniemożliwiając wykonywanie jej we właściwym czasie.
- Wielu z nas przejmuje się własnym wizerunkiem. Myślimy, że wyglądając na zajętych, sprawimy, że ludzie będą myśleć o nas jak o ważnych osobach i w ten sposób zyskamy ich podziw. Poszukując aprobaty innych osób, tracimy samych siebie.
Jeśli powyższa charakterystyka opowiada o Tobie i Twoim stosunku do pracy, napisz do mnie!
Porozmawiamy o tym, jak mogę Ci pomóc.